Eerst religie, dan het kind

liefde onder voorwaarden, diep gevoel van afwijzing en miskenning

Normaal gesproken komt er niet snel iets tussen de ouder-kind band. Biologisch gezien is het normaal en gezond wanneer ouders voor hun kinderen door het vuur gaan en zelfs hun leven geven om hun kind te redden. Wanneer dit niet zo is, speelt er vaak iets anders, zoals emotionele beschadiging of verslavingsproblematiek. En soms staat religie tussen de ouder-kind band. Dan zijn de ouders zó gelovig, dat hun religie/god vóór het kind komt.

Van Abraham – die door veel gelovigen als geloofsheld wordt beschouwd – wordt in de Bijbel vertelt dat hij bereid was zijn zoon te offeren, omdat God dat van hem vroeg (Gen. 22).

Samen met Bijbelteksten als:

“Indien iemand tot Mij komt, en niet haat zijn vader, en moeder, en vrouw, en kinderen, en broeders, en zusters, ja, ook zelfs zijn eigen leven, die kan Mijn discipel niet zijn.” (Luk. 14:26)

en:

“Die vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig; en die zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig.” (Matt. 10:37)

vormt dit de basis van een levenshouding waarbij religie vóór het kind komt.

We kennen waarschijnlijk allemaal de schrijnende verhalen van kinderen die niet meer welkom zijn bij hun ouders, omdat hun levensstijl niet overeenkomt met de religieuze leefregels van de ouders. Voor deze ouders telt vooral het eeuwige geluk van hun kind. Het huidige geluk van hun kind is daaraan ondergeschikt. Liever straffen zij hardvochtig in de hoop daarmee de ziel van het kind te redden, dan dat zij plezierig contact onderhouden terwijl hun kind – volgens (de leer van) de ouders – in zonde leeft.

Hiërarchie: kind onderaan

Binnen sommige (vaak orthodoxe) groeperingen heerst een sterke hiërarchie. Bovenaan staat God. Daarna komen de personen die Gods woord uitleggen/verkondigen (In orthodoxe kring zijn dit vrijwel alleen mannen). Binnen gezinnen is de man het ‘hoofd’ en behoort de vrouw hem onderdanig te zijn. Helemaal onderaan komen de kinderen; hen wordt geleerd hun ouders en gezaghebbers te ‘eren’ (= hoogachten).

Als opgroeiend kind leer je dus dat je vooral naar ánderen moet luisteren en dat het van het grootste belang is dat je gehoorzaamt. Veel kinderen verwerven op die manier een aangeleerde nederigheid ten opzichte van de ander.